Stekkers
Laten we het eens hebben over het pijnlijkste geheim van een beelddenker: ogenblikken van doordraaien, van gedesoriënteerd zijn en hoofd- of buikpijn, van misselijkheid en drift vanwege een overmaat aan stress. Als iemand twijfelt of hij wel een beelddenker is en dit niet regelmatig ervaart, is hij het dus niet.
Ik had een nieuwe computer nodig …..
Niek was ziek, dus Koos kwam installeren. Ontegenzeggelijk deskundig, bleek hij niet de geschiktste persoon om iemand als ik hierop wegwijs te maken. Voortdurend kijkend op zijn horloge was hij behoorlijk gestrest. Ik heb hem moeten vragen te stoppen vanwege barstende hoofdpijn.
Twee weken nadien kwam Niek, een echt mensenmens. Hij is geestig en relaxed en iemand die de indruk wekt tijd voor je te hebben. Als ADHD’er heeft hij duidelijk zijn plekje gevonden in de maatschappij door kennis en ervaring te delen met uiteenlopende typen klanten. Als jochie tekende hij al stekkers vóór de bekende poppetjes-tekenfase. Dit verried een vroege fascinatie voor stroom. Niet alleen tussen apparatuur, blijkt nu. Evengoed tussen hem en andere mensen.
Alle Dagen Heel Druk
Als ADHD in de familie zit, is zo’n gezin vaak gastvrij, vrolijk en gezellig. Ook Alle Dagen Heel Druk, zoals dit filmpje laat zien:
Maar achter de vele positieve kwaliteiten zitten dikwijls drama’s verscholen. Je zult er geregeld mensen aantreffen met een afgebroken schoolloopbaan of verbroken relatie, met moeizame zoektochten naar passend werk alsook verslavingsproblematiek. En dit heeft stuk voor stuk een immense impact op de ontwikkeling van iemands persoonlijkheid. Van alle gezinsleden wel te verstaan, ook al zullen deze heus niet allemaal ADHD hebben.
Comorbiditeit
Bij ADHD is vaak sprake van comorbiditeit oftewel het tegelijkertijd voordoen van verschillende soorten problemen zoals dyslexie of autisme.
Enkele dagen geleden vertelde Pabostudent Jurgen (38), dat hij was aangezocht om Sander (8) te begeleiden vanwege zijn gedragsproblemen. “Hij moest de jongen wel aan het lezen zien te krijgen”, klonk de instructie.
Alles ging goed tot het punt waarop hardop moest worden gelezen. Hij vertikte dit ten enen male. Uiteindelijk slingerde hij het boek op de grond om het in dolle drift te vertrappen.
Kort ervoor was hij gediagnosticeerd als ADHD’er en slikte braaf zijn ritalin. Ik denk alleen dat hierbij over het hoofd is gezien dat er nog meer meespeelde.
In de onderbouw kun je er alleen maar achter komen hoe een kind leest, als dit hardop gebeurt. En dat was het nu juist wat hem deed doordraaien.
En zoiets gebeurt nooit zomaar. Natuurlijk moet er iets zijn gebeurd, al dan niet op school. Hij kan ook een aanleg hebben voor dyslexie en misschien heeft Juf of iemand anders ooit een onhandige opmerking geplaatst over dit hardop lezen. Misschien is hij er zelfs mee gepest zonder dat Juf dit weet. Bovendien is hij het enige donkere jongetje in een witte klas.
Zo’n verhaal gaat me dan zo aan het hart! Nog zo weinig mensen beseffen de (over)gevoeligheid van sommige kinderen en de complexe toestanden waarin zij verstrikt kunnen raken. Het lijkt of Sander het uitschreeuwt: “Zie je dan mijn onmacht niet?!”
De volwassenen om hem heen lijken me even machteloos.
