Onderwijs en beelddenken (2)

Nieuwsgierigheid en creativiteit
Ach!!! Wat zou het onnoemlijk veel verdriet en frustratie schelen als beelddenkende kinderen niet al die drempels hoeven te nemen die er nu nog steeds in het reguliere onderwijs liggen! Pas nadat zij eindelijk kunnen gaan kiezen wat zij willen (meestal na hun 16de, 17de), leven zij doorgaans op omdat dan pas hun natuurlijke nieuwsgierigheid en creativiteit tot hun recht komen.

Waarom die drempels er zijn voor beelddenkers is niemand te verwijten. Behalve misschien de dames en heren in het wetenschappelijk onderwijs die schoolmethodes schrijven en programma’s maken voor lerarenopleidingen en scholen. Want nog steeds ‘bestaat’ het fenomeen ‘beelddenken’ zogenaamd niet omdat er geen wetenschappelijk onderzoek naar is verricht.

Hoeveel volwassen beelddenkers heb ik niet ontmoet met grote kerven in hun ziel doordat er in hun schooltijd niemand was die inzicht had over hun andere manier van informatie verwerken! Daarom heb ik in 2014 een boekje geschreven om juist docenten te helpen hierover wat meer inzicht te krijgen. (Een klein boekje vanwege hun overbelasting!)

“Ons onderwijs is failliet”
Dagblad Trouw kopte afgelopen dinsdag 28 januari met: “Ons onderwijssysteem is failliet. Daarom moet het helemaal op de schop”, aldus filosoof en hoogleraar Jan Bransen naar aanleiding van zijn pas gepubliceerde boek: ‘Gevormd of vervormd? Een pleidooi voor ander onderwijs’.

Ik heb bijna het héle artikel onderstreept, zo raakte dit aan al die drempels die er in het onderwijs liggen voor beelddenkers, laat staan voor anderen.
Een paar highlights hieruit:
– Ons onderwijs levert geen creatieve en nieuwsgierige mensen op, maar passieve reproduceerders van kennis.
– We leren leerlingen vooral om een goede leerling te zijn en goede proefwerken te maken. Alleen: daar kun je niets mee. Hoe langer we het onderwijs laten duren, des te erger het wordt, hoe meer het leren geïsoleerd raakt van de praktijk, van het leven.
– De wil wordt niet ontwikkeld. Een leerling luistert en reproduceert een vooraf vastgesteld programma. Wij vragen aan jongeren om hun wil soms 24 jaar lang uit te zetten.(…) En dat geeft een vervorming.
– We hebben een zogenaamd hoogopgeleide bevolking die radicaal niet meer weet wat ze wil. Waar denk je dat het hoge percentage burn-out onder jongeren vandaan komt?
– Theorie en praktijk kan niet van elkaar worden gescheiden.

Hoe dan wel?
Branson heeft niet alleen maar kritiek. Hij geeft ook goed onderlegde adviezen voor hoe het beter kan onder het motto “wat wil de leerling zélf eigenlijk leren?” Voorbeelden geeft hij ondermeer van de Nijmeegse bedrijfsschool H400, bedoeld voor middelbaar scholieren met een indicatie voor speciaal onderwijs. Theorie en praktijk zijn daar niet gescheiden. Er is veel coaching en docenten bepalen in samenspraak met de leerlingen hoe hun leerplan eruit ziet. Naast vakken als wiskunde en Engels doen ze in de praktijk sociale vaardigheden op. Zo leren zij zichzelf, hun capaciteiten en hun grenzen kennen.

Hiernaast noemt hij ook de Agora-school in Roermond, een school voor vmbo, havo en vwo die vier jaar geleden begonnen is met een onderwijsexperiment zonder vakken, toetsen of niveaus. Bij de zeventien eindexamenleerlingen bleek deze zomer dat de resultaten niet slechter waren dan die van reguliere scholen. Zij kwamen allemaal uit op het niveau van hun basisschooladvies!

(wordt vervolgd)

About Pien

In de zelfkenniswerkplaats van Pien helpt de zelfkennismethode (ZKM) op weg naar dichterbij
This entry was posted in Geen categorie and tagged , , , , , , , , . Bookmark the permalink.

Geef een reactie

Jouw e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *