Gevangen in je eigen hoofd
Hoe belangrijk is het toch om je eigen denken te onderzoeken! Als je namelijk doorkrijgt dat wij de wereld creëren vanuit onze denkbeelden, hoeveel zal er dan niet kunnen veranderen als we die denkbeelden eens ter discussie durven te stellen! En dat niet alleen voor de wereld, vooral ook voor onszelf.
Zo vertelde Amélie (71) mij onlangs onderstaand verhaal. Inspirerend voor beelddenkers én anderen omdat het laat zien hoe je kunt ontsnappen uit de gevangenis van je eigen hoofd. Sinds zij over haar worsteling een boek is gaan schrijven, ontmoet ze zoveel mensen die, net als zij vroeger, ‘de verkeerde kant op denken’. Dit inzicht is niet alleen voor haarzelf van levensbelang geweest, ook anderen helpt zij nu de goede kant op te denken.
Amélie heeft als beelddenkster veel herkenbare eigenschappen: ze houdt van mooie dingen, is fantasierijk en zet dat om in veelsoortige creativiteit. Daarnaast is ze gevoelsrijk en empatisch. Én ze praat bij voorkeur van de hak op de tak, iets dat we ‘associatief denken’ noemen.
Haal de bodem van je rugzak eruit
Deze (thans) spontane en openhartige vrouw heeft een niet altijd gemakkelijk leven achter de rug. De pijn die dat gaf sloeg een haak in haar ziel.
Het begon met een burn-out nadat er teveel in korte tijd gebeurde. Wanneer zij tenslotte na vijf bange jaren het licht ziet, schrijft ze: ‘Veroordeel jezelf niet/ Maar ook niet een ander/ Word wakker en neem een besluit/ Haal de bodem van je rugzak eruit/ Neem het heft in eigen handen.’
En dat deed ze! Voorheen zuchtte zij onder de last van een rugzak boordevol pijnlijke herinneringen. Dat brak haar uiteindelijk op. Toen een arts haar aangekondigde dat ze nooit meer beter zou worden, wat bleef er toen nog over om voor te leven?
Een nieuw leven: stevig én breekbaar
De ommekeer kwam nadat een andere arts haar hielp een geheel andere kant op te kijken: “Weet je eigenlijk wel hoe intelligent je bent?” Haar nieuwsgierigheid daarnaar leidde haar uiteindelijk naar de poort om uit de gevangenis van haar denken te komen.
Amélie begon hierna een geheel nieuw leven in een onbekende stad. Nu is ze, zonder het te weten, zelf een lichtbaak geworden. Ze helpt anderen de goede kant op te denken en om stappen te zetten die daar bij horen. Zo heeft zij ervoor gezorgd dat haar kleinkinderen met respect omgaan met hun opa, haar ex die al gedurende lange tijd de weg kwijt is.
Vóór mij zat dan ook die donderdag een dankbare, warme vrouw die haar valkuil heeft leren kennen: ‘teveel empathie leidt naar grenzeloos bezig-zijn.’ Als er nu erg veel emoties op haar af dreigen te komen, zet ze een stapje achteruit.
In dit alles heeft zij er hard aan gewerkt om zichzelf ‘hittebestendig’ te maken, net als haar kleiobjecten die gehard zijn in de oven. Toch blijven deze tegelijk ook breekbaar, net als deze getalenteerde keramiste. Maar is het nu juist niet déze combinatie die een kostbaar mens van iemand maakt?